Ons vertrek douvoordag om ons langverwagte en welverdiende gesinswegbreek na ons geliefde Graaff-Reinet te begin.

Drie van ons brakke sit bedremmeld teen die binnetuin se draad, soos ‘n treugwag. Ore hang sommer so. Hulle weet wat tasse op wiele beteken. Niks slapery op beddens en banke nie. Hondwees hulle voorland. My hart pyn om hulle te los, maar ek weet Jonas en Elisa is goeie versorgers.

Toe die laaste veiligheidshek toeskuif en ons by die teerpad links draai lag Bab eb Rots en ek. Hier gaan ons.

Ons reis voorspoedig, en kom veilig by OR Tambo, parkeer die kar en gaan bespreek in. Terwyl ons wag dat ons kaartjies nagegaan word, roep iemand my naam. ‘n Kollega uit vergange tye. Ons vorige sien nie te aangenaam nie. Dis nogal erg as daai onlekker se proppie sommer so afskiet en hier staan julle nou met bekke vol tande en nie regtig lus vir die weersien nie.

Die tou deur die kontrolepunt verbreek die onemaklike ontmoeting. My geliefdes stem saam, dis beter dat ek daar weg is, “die vrou lyk so moeg.” Ek loop met ‘n wip in my stap verder, my rasieleiers is tog te lief.

Ons het tyd en doen ons Wimpy-brekfis ding. Die heel kersietamatie spat sap die tafel oor toe ek met die ou plastiekmessie hom deursny. Bab loer vies en Rots sê: “Ek het mos gesê jy moet hom heel in jou mond sit.”

F…it, weet hy nie my plastiek tande werk nie soos sy egtes nie, dink ek en sny rustig, rustig verder. My wipgeit getemper deur die doel van ons uittog. Rustyd, saamtyd, en bowe-al sieltyd in ons geliefde Stokkies huis, waar ons drome geduldig wag.

Ons is trommeldik en gaan sit en wag by hek D6. Kyk vir vliegtuie en mense. Neffens my sit ‘n vrou en haar seuntjie. Sy is op haar foon, klink Xhosa. Op hoge Britse Engels trek die seuntjie los. “But I need another toy. I only have two cars and two trucks. I need five toys.” Ek glimlag. Warempel, klein prokureur in wording. Ek vang sy ma se oog. Hy is volstoom aan die gang om haar van sy speelgoedkrisis te oortuig. Nie lank daarna is hulle weg in Exclusive Books se rigting.

Tyd vir aan boord gaan breek aan en ons word in voorste en agterste nommers verdeel. Oulik, die stampery om by jou sitplek uit te kom, word vermy. Mango kry punte en nog meer toe die personeel summier selfsugtige mense met groot handbagasie vriendelik vra om die bagasie te oorhandig. Altesaam nege mense is skaam-skaam om reggehelp te word ten aanskoue van die ander passasiers. Een ou dreig en wil die kaptein sien. Hy is ferm vertel aikona, geen gunste. Hy het moerig die aftog geblaas. Hehe. Mooi Mango.

Voor my staan ‘n netjies versorgde vrou. Sy bewe soos ‘n riet. ‘n Middelarige vrou voor haar vang my oog. “Is alles reg,” vra ek die bewende mens en ek druk aan haar skouer.

Die angs borrel by haar mond uit. Dis haar eerste vliegtuigrit. Alleen ook nog. Ons troos en gesels en terg. Sy het begin bedaar. Toe ons groep aan boord stap, dis ‘n geval van die wat eerste is sal laaste wees, hou sy my hand vas.

Ek vang ‘n vriendelike lugwaardin se oog en sy lees goed lippe. Ek beduie na die vrou en sê woordeloos “first flight”en sy riemtelegram na twee kollegas wat in die gangetjie staan. ‘n Pragtige jong vlugkelner haak by die beangste vrou in en help haar na haar sitplek. Die lugwaardin vra of dit familie is. Nee, net ‘n mens in nood. Sy glimlag vir my.

Ons land in ry 13 by die nooduitgange. Kry ons noodopleiding omdat ons beenspasie versoek het. Dis die ruil vir gerief. Bab kyk op die vlerk uit. Die vliegtuig is gelap sê sy, en kyk waar sit ons. Ons giggel, en die vliegtuig word Frankenstein gedoop.

Oorkant ons sit ‘n jong paartjie en ‘n gesofistikeerde swartvrou. Die man is skouers omlaag met sy selfoon besig, net na daar uitdruklik versoek is dat ons al ons elektronika moet afsit en bêre. ‘n Gemanikuurde hand tik hom op die skouer. Die lugwaardin is streng deur haar glimlag. Rooi in die gesig word die selfoon gebêre.

Ag, jinne, ons is skaars in die lug toe begin die tweetjies. Sy het ‘n kort broek aan, die meisie. Dan is haar voete onder haar ingevou, dan draai sy dwars in haar sitplek, en aldeur is dit ‘n vattery aan mekaar. Die arme vrou langs haar duik kort kort agter haar koerant in of staar deur die venster.

Arme Rots sit in die gangetjiesitplek. Die sjoebroekie vlieg uit haar stoel en klouter oor haar kêrel. Wil iets uit die oorhoofse bagasieruim haal. Haar broekie pla boudlangs en so ewe ten aanskoue van almal trek sy watookal pla hier teen Rots se oor reg, so op ooghoogte….ek en Bab duik agter ons tablette in, my man loer net so skalks na ons en fluister: “Min respek vir haarself.”

Gou is ons vlug bo-op en deur spierewit wolke verby. Ons land en die winderige stad groet ons oudergewoonte. Ons kry bagasie en Rots gaan haal ons huurkar.

Bab en ek staan buite en wag toe ‘n modieuse jongman op die mooiste Ducati motorfiets ingebrul kom. Hy wys vir ‘n vrou in ‘n motor om te parkeer. Haal ‘n tweede helm agter uit die motor se kattebak. Dit begin skielik reën en ons klompie vreemdelinge begin saam skaterlag. Om ‘n kar te kom bêre en in die reën verder met ‘n motorfiets te ry! Kostelike oomblik.

Nou julle kon seker al aflei dat ons Toyota bakkie mense is. Ironie. Daar is ene bespreek, maar hulle het nie in PE ene beskibaar nie. Ons is die wenners van ‘n Ford. Summier stuur Bab vir al wat leef en beef die foto van haar pappa agter die Ford se stuur. Ek is seker julle kon ons familie en vriende se gelag hoor.

Ons is veilig by Stokkies 10, Graaff-Reinet. Gisteraand toegekombers op die agterstoep vuur gemaak en tjoppie, wors, heerlike dun karoowors en braaibroodjies gemaak en lekker gelag en gebibber. Die OBS het darem ons binnevuurtjie aan die gang gehou. Dit was -5 grade in die nanag en ons het laat oggend eers onder die komberse uitgewaag.

Ek sit hier in die sonnetjie en relaas. Rustig, rustig.