Outeur: lekkervurig
Net wat ek moes hoor
Salwend mooi.
Watch “Florence + The Machine – Sky Full Of Song”
Ons het jou en jou gesin gefaal
Lanklaas het ‘n foto my so ontstem. My sprakeloos gelaat.
Deur blou lug omraam op ‘n plakkershut se dak, ‘n polisieman desperaat grypend, en ‘n volwasse man in rubberstewels wat sy babadogtertjie aan haar voetjie, koppie weerloos na onder, deur die lug slinger.
Afgryslik
Dierlik
Woedend
Ondenkbaar.
In die foto is ons land vasgevang.
Weerlose arm mense, veral ons kinders word letterlik vir die wolwe gegooi. Hulle word die felste getref deur die onvermoë van ons verkose regering om na sy land en mense om te sien.
Ons polisie se onvermoë om te keer dat vroue en kinders, weerlose grysaards en armes van alle geslagte, daagliks verwoes en vertrap word.
Ons regeringsdepartemente wat vanweë korrupsie en staatskaping, niks doen om basiese behoeftes – ‘n dak oor jou kop, water, opvoeding – aan ons land se weerloses te bied nie.
Ons politici wat hierdie einste weerloses se koppe vol retoriek prop. Ja Juju en Andile, ek wys die vinger na julle. Julle was saam met die pa op die dak.
Ons kerke en nie-regeringsorganisasies. Ons wat in die naam van Christus kamtig daagliks Samaritane is. Ek wys vinger na julle wat basaars hou, afdakke vir karre bou op die parkeerterrein sodat gemeentelede nie na die diens in warm gebakte voertuie hoef te klim nie, in plaas van sopkombuise reël vir armes. Julle wat reken ‘n t- hemp sal kanker of vigs voorkom. Julle was saam op die dak.
Ek, en jy liewe leser, wat daagliks blameer en vinger wys, maar nie daadwerklik ons gewoontes en denke verander om van hierdie ‘n beter plek vir almal te maak nie. Ons was saam op die dak.
Ja, Suid-Afrika, ons het die ouers in hierdie situasie geplaas. Hulle plak want behuising is landwyd tot vyftien jaar agter. Die lys van onvermoë om die weerloses in ons land se lot te verander sal ons tot ewigheid besig hou. Liewe heimat, jy was op daardie dak.
Die pragtige kleuter, sekerlik ook nie haar ouers se enigste nie is fraai aangetrek. Denimbroekie, spierwit kousies en ‘n rooi hempie met wit kolletjies of is dit hartjies? Netjies en versorg. Sou sy haar pappa se hart se punt wees?
Die gereg daag op om hulle huis, hulle veilige hawe, af te breek. Hulle huis is toe op bybelse sand gebou. Die nood na beskutting so hoog dat hulle noodgedwonge die wet oortree. Die daaglikse geveg om oorlewing so aanhoudend, dat hulle, en duisende soos hulle, wetteloos moet seker maak dat self en geliefdes en ‘n handvol wêreldsgoed teen elemente – die natuur en menslike onheil- beskerm word.
Ek is ontsteld dat die pa besluit het om sy kosbare kindjie die die lug in te slinger. Tog wonder ek of die desperate man, met sy vrou wat hom aanhits om die kind as kollateraal te gebruik om hulle huis te red, nie soos Abraham met die mes in sy hand, opgekyk het vir ‘n wonderwerk nie. Desperaat vir uitkoms, maar vir dié pa was daar nie ‘n offerram nie. Want genade in Suid-Afrika is yl gesaai. Daar was nie uitkoms nie…en die ondenkbare gebeur.
Dankie Vader, daardie polisieman se hande was oop en sy arms sterk. Here, ek bid dat die ou kleine lyfie veilig en geborge sal wees. Maar Here, ek wil ook daardie pappa en mamma voor U voete kom neersit. U het lankal ons mensfoute vergewe. Gee hulle genade. Ek bid dat U ook ons, ons land, sy mense en leiers sal vergewe. Want dis ons, ons het hierdie gesin gefaal. Ons keer nie by die stembus, op die straathoek, by die werk, dat mense hulle kinders wil offer ter wille van oorlewing nie. Ek huil en smeek om U almagtige hulp en leiding. Amen.
Voortvlugtiges, sidebar
My hartjie kots
My binneste lek alweer deur my oë buitentoe en soos my een kind van ‘n ander mamma so mooi sê: my hartjie kots. My brein fok heeltemal links. Dit voel of ek deur ‘n bus getrap is. Hierdie land maak my siel seer.
Winnie Mandela is dood. Al wat meeste Vuisboekers van haar onthou is die vuurhoutjies en buitebande en Stompie se dood.
Niemand maar niemand wat haar die hel toewens besef wat hulle sê nie. Jy wat hier lees, weet jy van haar vernedering aan ons voormense se hande – hoe sy vir maande, naak, sonder middelle in eensame aanhouding aangehou is. Gestroop aan haar menswees. Ek ween oor ek self in stiksienige onkunde gespot het met die sigaretsmoorder in my asbak. Het dit ‘n winnie genoem, want winnies maak stompies dood.
Here, vergewe my dat ek nagelaat het om my van feite te vergewis. Dat hierdie vrou stukkend maar nie verdelg anderkant uitgekom het, dat sy wel ‘n ma en ouma en groot ouma vol deernis was, dat sy haar skandes en skades en sondes deurleef het en alles ten spyt vir baie vroue moed gegee het om swaar te oorleef. Dat sy vir vroueregte staning help maak het. Omstrede ja, maar is een van ons wat haar dinge wil toesnou sonder fout of smet? Nee, ou katta.
Ons sal hand diep in ons wit en swart bevlekte hartjies moet steek en besef wat ons verlede aan mense gedoen het, en waarom dit vandag nog ‘n impak op ons lewe hier aan die Suide van Afrika het.
Ek snik ook sedert Maandag oor kgopela (gee want ek verdien dit) en armoede en leë beloftes van politici. Dit is hierdie grondredes dat mense soos malmokke die N3 by Mooirivier Plaza onbegaanbaar gemaak het. Dat mense soos redelose zombies op soek na bloed, ‘n vragmotorbestuurder (100% Suid-Afrikaanse burger en iemand wat al 22 jaar die werk doen), byna lewend in die vragmotor verkool het. Ek ys vir die dierlikheid en sonderlinge fiksasie dat hulle werk ontneem word oor swaarvoertuigeienaars ‘uitlanders’ in diens neem en ‘hulle’ werkgeleenthede ontneem.
Soos seerowers van ouds is vragmotors beklouter en van hulle vragte beroof. Asof dit nie genoeg was nie, moet die vragmotors en waens aan die brand gesteek word, en asof dit nie genoeg is nie, word ‘n hardwerkende man se lewe bedreig.
Maandagaand kom die skokkende nuus uit Burgersfort aan die ooste van onse Limpopo. Besetenes, en die nuus bevestig dit nou dat hulle ontevrede is dat plaaslike mense nie by die myn in diens geneem word nie, het ‘n bus met mynwerkers gepetrolbom – vier mans en twee vroue is lewend verbrand, talle ander erg beseer. Here, help ons.
My nuutste vriend CT staan voor my en vra: ” Tannie, waarom haat ons mekaar so?”
“Weet jy, haat kom sommer so maklik uit ‘n kotsende hart. Liefhê verg baie energie, dit verg nadenkendheid, dit verg energie. Dis hoekom – dis makliker om aan haat vas te hou,” sê ek, en ons albei se oë skiet vol trane.
CT is sommer kwaad. “Tannie, ek wil nie ander man se grond vat nie. Ek gaan nie vir sy mense werk skep nie. Ek het my eie om voor te sorg.”
Sy woorde slaat my amper onderstebo. Waaroor dan die grondgrypery van die politici? Hy vertel my hoe sy beste en meeste hulp en ondersteuning as opkomende boer kom van jong Afrikaner mede-boere.
“Huh? Moet ek my ore glo? Ek dag ons is sulke bliksems.”
“Nee, Tannie, laat ek jou vertel, julle” – en hy wys na my wit vel – “is meer Afrika as die Ingelse. Julle is net so verwoes soos ons. Die Engelse…Rhodes se mense, hulle het lelike goed hier met ons almal laat gebeur.”
Ag, as CT en ekke maar saam kon aan bewind kom. Ten minste kyk ons mekaar in die oë en praat, al troos ons mekaar net.
Ek hoor ook gister uit ‘n ander bron ‘n interessante stukkie inligting. Die stam aan wie die eens luisterryke Sapekoe teeplantasie daar in die berge bokant Tzaneen, oorgegee is, is vort terug Pongola toe waar hulle ‘n ander suksesvolle boerdery bedryf. Die teeplantasie is moer toe, en 850 mense werkloos.
Terwyl ek hier sit en skryf, kom Regina, ons plaaslike straatkioskeienaar, die Lekker winkel se werf in gesukkel. Lankal is ek nie meer kwaad oor sy haar onwettige struktuur oorkant my besigheid opgerig het nie. Die vetkoek wat sy maak is smullekker. Ons het vir haar bêreplek vir haar trollie met haar kookmiddelle gemaak, sy gebruik ons badkamer en tap by ons water. Ons klomp vroumense se kerkbasaarklere, die is nou hare. Maak ons ‘n verskil? Hel, ja. Gaan sy keer as die woedende massa eendag hier straat af kom, ek weet nie. Maar dit maak nie saak nie…
Ek reken baie Suid-Afrikaners ly aan PTSD, dis die dat niks normaal voel nie.
O, ja en ek is kwaad vir Rots. Hy het vanoggend weer paternalisties-nasionalisties teenoor my opgetree. Kyk waar het daai benadering ons in Suid-Afrika laat beland.
Ag-nee man, ek is jou vennoot en lewensmaat, nie net ‘n mamma vir jou kind, gesellin, onderdaan en mindermens nie! Dan moes jy maar liewer met iemand uit jou en my ma se geslag getrou het. Pfft.
My hartjie kots minder. My binneste lek nie meer kwaad nie, dit lek seer. Ek gaan ‘n kers brand vanaand. Miskien voel my siel minder genkneus. Hoop jy maak ook so voor jy reageer, want
“…. if God is prepared to be the least of us, among those most scorned, who are we to believe we are better than others?” – Charlene Smith
Flippit, FLIPPIT, F..
Nee kyk, my vredige en sielsverrykende naweek het sopas soos ‘n gebarste ballon die niet in verskiet. Ek is by flippin, flippit, f.. vies verby.
Vertel asseblief vir my hoe jy enigsins dink om ‘n foto van twee weerlose, slapende kinders in ‘n winkeltrollie te neem en dan so ewe op Vuisboek vir ander mense te vra om iets omtrent die saak te doen. Flippit man, praat met die ma of pa, bied heenkome, kry hulle self by hulp uit. Wees ‘n doener, raak betrokke. Ek het nou vir 10 minute net gesit en my probeer indink hoe hierdie toneel die nemer genoop het om dit te neem en te Vuisboek.
Geen inagneming van beskerming van minderjariges nie. Waar is die volwassene of wie ookal wat die twee slapende kinders in warm klere en onder ‘n kombers in die trollie toegeknus het. Wat is hulle omstandighede?
Het jy wat die foto geneem het en “help, help” op Vuisboek skreeu, vir hulle kos gekoop, ‘n warm slaapplek aangebied en more maatskaplike- of kerkhulp gaan soek. Het jy tasbaar hulle liefde en deernis bewys? Jou foto sê meer van jou leë bestaan as wat jy besef. O, en die massa raad wat in die kommentare volg… nie een mens wat sê ek het hulle opgespoor en hulle is veilig by my nie. Nee, lyste nommers van ander wat moontlik sal kan help. Pffft.
Dit is presies hoekom die wêreld lyk soos sy lyk. Ons verwag iemand anders om die doener te wees. Ons sal menings lug, gil en skree, maar vuil boude afvee, snot en trane afwas, sere verbind? O, nee. Ag ek is sommer net hartseer en kwaad vir ons oppervlakkige samelewing.
Laaik op Vuisboek vir enige noodsituasie red geen kind of renoster van ‘n vreeslike lot nie. Dis vir my ‘n regte skuiwergat maneuver om jouself goed te laat lyk in die massa trop trolle wat hulle lewens met “like, wow, sad, love, angry” bedryf. As jy klaar jou knoppie gedruk het, rol jou flippen moue op en leef dit tasbaar uit.
Jesus het nie verniet kom wys hoe nie.
Vreugde
Kunstenaar: Tharrie Zietsman.
Lees hier oor haar kuns en geloof.
Stil Saterdag
EK sit lekker op die groot stoep en luister vir die reën en die rammeling van die donderwolke. Dis net die reën, alles is verder stil.
Hoe was dit daardie eerste Saterdag na Jesus begrawe is vir Sy geliefdes en volgelinge? Kan jy jou die rou en seer en skok indink? Die Messias is weg. Ek verbeel my hoe die mense rondom Pilatus en die Joodse Sanhedrin die Jesus volgelinge bespot het.
Het die dissipels onthou om brood te breek en wyn te drink soos Jesus hulle geleer het? Het Martha almal bly dien en Jesus se ma, Maria? Was haar trane op?
Ag, dink jou in. Daardie eerste stil Saterdag voor Jesus die dood oorwin het. Terwyl almal in rou gedompel is, moes Hy volkome verlate, selfs aan Sy Vader ontdaan, deur hel gaan vir ons almal.
Die storm hier op Waterval het bedaar, die reën ruis nou sag neer, soos ‘n salwende belofte.
Want ons weet wat daardie mense nie geweet het nie. Jesus lewe!
Dis die wonder van hierdie stil Saterdag.
More het Hy opgestaan vir ewig.
Dankie Jesus vir U liefde.
Alles het verander
“A quick thought as we approach Good Friday.-
Birth: the violent thrusting from safety into the great unknown. The ultimate decentering born out of love.
Death: the great discomfort of the paschal mystery. An end without an end. The great anxiety of non-being.
Resurrection: New life, where everything is the same and nothing is the same. Being both present and absent, seen and unseen.
Each year we are reminded of the horror of the crucifixion, we try to find meaning in it, to explain it away with atonement theories, to consider it simply part of the plan of some great puppeteer.
We look forward to the resurrection, when we can pretend everything is back to normal, forgetting that the temple curtain is torn, things are not as they once were.
How easily we forget that our call is to be reborn, not resurrected. To be thrust into the great unknown, beyond the walls of certainty. To be decentered, to be shaken to the core but to be the banner of hope for something new.”
~Nicole Anderson
Sy skryf so waar. Alles het verander met Jesus se kruisdood. Die voorhangsel het geskeur – geen skeidslyn meer tussen God en sy kinders nie. Onse Jesus opgestaan en Hy stap dwarsdeur die dood die ewigheid in vir ons!
Ek huldig Nicole Anderson se mening dat dit nie net ‘n kwessie van opstanding is nie, ons word geroep om hergebore te word, om totaal nuut vlagdraers van ewige hoop te wees.
“Staan op, staan op vir Jesus” meen Stefan Joubert is te passief, ons moet doeners vir Jesus wees. Nie net opstaan nie, moue oprol en Sy hande en oë en liefde in hierdie stukkende, vreesaanjaende wêreld wees.
Gesëende Pase.
Ander se woorde
