Die gemors begin gisteraand toe Bab vir Heuningbostee vra. Die lekkerny voer ek altyd van Graaff-Reinet in, die bossie groei daar in die Ooskaap, party mense noem dit plaastee. Dis blare tee en moet in die keteltjie op die stoof gebrou word. Maak dit al so lank , ek dink nie eens baie nie, voer net die ritueel uit. Maar gisteraand spoeg en spatter die kooksel deur die tuit en onder die deksel uit.
!#$%^& wat ‘n gemors, teewaer en blare wat soos bloed op ‘n moordtoneel oral inkruip en wegkruip. Ek probeer op die rustige Sondagaand kalm bly en oordink die insident nie. Boggerops gebeur.
Vanmore op my nugtermaag is ek oudergewoonte besig om die laaste water uit die een houer na die ander oor te tap sodat ons by die waterwinkel kan gaan hervul vir die week…so wragtig, iets wat ek gereeld doen, gaan en word ‘n boggerop. Dis water oor die vrieskas, op die vloer, oor my voete. Ek mompel binnesmonds vir my ma om te wyk, het al by bygelowiges gehoor dat dwaalgeeste soms jou herinner hulle is in die omgewing as water so mors en krane lek…
Rots met sy nekstut is al vandag drie weke aan die gang. Ons is halfpad deur fase een van 16 weke se herstel. Daar is bed wat skoon oorgetrek moet word, pa wat gehelp moet word om te stort, nekstut aan en af te haal, kossies vir die dag te berei, en so aan ensovoorts. Werk, werk, die rus is elders. So hardloop ek meeste oggende met die motor op vinnig gestel. Ek moet by die winkel ook aanmeld vir diens – dis mos hoe entrepreneurskap werk. Jy kies watter agtien uur jy werk…
Tussen alles deur bedink ek ‘n vinnige couscousslaai met oorskiethoenderflenters. Ek gryp die lieflike bottel Muiskraal olyfolie en toe ek so weg van die rak stap voel ek hoe glip die prop los van die bottel. Een liter prima olyfolie oor my vloer. Dank die kosgode ek is nie Italiaans nie, dan het ek nou baie jare se ongeluk in die oë gestaar.
!@@#$$%%^U&, wat ‘n gemors. Die honde en Rots het gelukkig niks gesien nie, maar ongelukkig baie gehoor. Manlief en die brakke het nie kom ondersoek instel nie. ook maar goed so.
Nou lees ek op onder die nuwerwetse denke oor goete wat gebeur en kom af op “Spitirutal Law of reflection – wat aan jou binnekant aangaan word reflekteer aan jou buitekant. Daar sal tipes mense en situasies in jou lewe herhaal, tot jy jou les geleer het. Klaarblyklik het morsende water en ander vloeistowwe betrekking op ‘n emosionele blokkasie van ‘n aard. Omdat jy opkrop – nou loop alles letterlik uit krane en bottels om jou…
Ek moet bely, ek is moeg, effe getap aan energie van die emosionele en fisiese soort, maar ‘n blokkasie of ophoop van emosies, goeie fok nee. Ek is heeltemal te lief om te ontplof en klaar te kry. Emosionele bagasie is nie die moeite werd nie.
So geeste en refleksies, lesse vat julle paai en waai. Ek issie lus vir nonsens nie. Gaan kuier by die agies. Hule is links verby
Ek lees flussies die volgende raak:”Min mense gee werklik om, die res is net agies.” Dis harde, waar woorde. Die geveinsde belangstelling as daar ‘n storie is, ken baie van ons alte goed.
Egskeiding, dood, siekte, skade, affairs, geweld, ongelukke, jou lotto meevaller en veral Ta Rapie se erfgeld laat vergete mense blitsig jou nommer onthou en skielik weer in jou handel en wandel belangstel. Langverlore kennise is skielik in kontak. Familie met wie jy ‘n eon gelede laas gesels het, onthou skielik hoe om jou in die hande te kry.
Ek het ook al self aan eie bas ervaar hoe, as jy met ‘n projek of in ‘n beroep presteer, daar twee goed gebeur en agies van verskillende foramaat tree na vore.
Eerstens is daar mense wat soos ‘n mot na ‘n kers, jou naby wil wees. Jou sukses laat hulle goed voel. Jaag enigsins aan of tree uit die kollig, dan is die mense ook terug in die skadus. Weg. Jy dink jy kan op mense reken, dan staan jy maar bedremmeld eenkant op jou eie. Vra maar die beroemdes wat soos Icarus neergeslaan het…
Tweede ding wat gebeur is die besef dat hoë bome lekker koel wind kan vang. Dis lekker daar bo, maar ai toggie net jammer van die aanhoudende, brandende, louwarm gepie grondlangs. Rerig irriterend, daais wat net misgun, wat nie self die moed het om voor te loop en te lei nie. Hulle wat jou nie rerig eers ken nie, maar beter weet. Pffft.
In alle geval, mens word gelukkig met tyd wys en versigtig. Die min mense wat werklik tel is immers kwaliteitmense en lief vir jou al weet hulle alles van jou. Vrinne en familie met wie jy soos ‘n klein Gideonsbende die lewe op die ondermaanse deurtrap.
Agies hou links verby.
Vir my handvol liefiemense – ek laaik julle kwaai, dankie. Julle is pasgemaak vir my.
Van die kakste raad wat ek al gekry het. Ek stem volmondig saam met Brené Brown. Ons is wat ons oorkom en ervaar. Daai ewige verwerk van die of daai slegte ervaring, en dan die vergeet daarvan, maak mens net meer broos en breekbaar. Nee man, al ons ervaringe – goed of sleg is deel van ons mondering. Dis die nerfaf dele op die knieg en geskifte kraag wat wys ons het gewaag om te lewe.
Ek hanteer enigeiets wat soos verwerping lyk of voel baie sleg. As Rots afkeurend begin moet en moenie, dan fok my brein links. Ek verloor my dun lagie opgevoede vernis soos blits. Kry so skaam oor die foutlyn.
Nou hy wat my Rots is is so rukkie gelede gesteel deur ‘n pyn in die nek. Die aanhoudende seer het hom van sy persoonlikheid – wat nogal sag van geaardheid is – beroof. In sy plek is ‘n bytende, redelose, vies ou. Ek weet nou hoe mense na 33 jaar hulle paai vat en waai. Die man wat ek liefhet is weg, en die nuwe ou en ek byt en blaf en knor. Tot die honde gee pad. Ons hantering van sy herstelproses is om die minste te sê ‘n fiasko, ‘n weghol bogger-op. Daar is min medisyne wat help. Eetlepels geduld is nêrens te kry nie. Die apteker skud net sy kop. Dis nie in pille te kry nie.
Dis toe die bou ‘n brug raad weer oor my pad kom. Pffft.
Dank genade ek lees wonderlike goed raak. Onder andere dat al die mooiste tapiserieë maar oes lyk as jy hulle omdraai. Die afwerk en knope die is vernuftig aan die keersy weggebêre. Ook is die treffendste weefsels, die met swart omlyning en skaduwee. As jy naby staan – sien jy die swart en gebrokenheid so maklik raak. Staan bietjie terug – dan sien jy hoe vol kleur en aksent jou prent goddelik geweef is.
Huidiglik is daar ‘n groot stuk skadu in my prentjie. Dis nie lekker nie, maar ek weet: weldra kom daar vrolike helder kleure aan die beurt. Sonskyn en skadu – dis die lewe. Ek gaan soos die laksman se prooi, my mooiste lied bly sing, al is dit eina. Liewer soos die sonneblom my kop na die son draai en soos die Eet, Bid en Liefhê vrou, die uitnodiging aanvaar om uit die skadu te stap, na die vol sonskyn. As ek nie so maak nie, wen die skadu, en dis heeltemal ononderhandelbaar. Skadu en seer en skaafsels, die maak die sonskyn en goeie in my lewe net beter.
Ek gaan nie ‘n brug bou nie – ek gaan inspring en swem. Kom wat wil. En een van die dae is my eie manlief terug. Die stywenekgeit net ‘n proses wat ook sal verby.
In my Groot Woordeboek (AE/EA) vertaal misfit na wanaangepas. PFFT. Dis sommer nonsens. Wanaangepas beteken ‘maladjusted”. Waaraan sou mens wanaangepas wees? Wat is normaal, die meerderheid se norm? Agfokkieasseblief!
Ek is nog altyd ongemaklik met die norme wat die samelewing voorhou.
Ek wil nie ‘n verbruiker wees nie. Ek wil nie koop omdat ander koop nie. Ek wil nie die etiket dra nie. Die Volvo, die Micheal Herbelin, die Nike, die huis op skuldbult – dit staan my nie aan nie. Allemansvriend, 1000 Facebookvriende – wat ‘n bogspul.
Op skool is ek uit die algebraklas gejaag omdat ek te veel keer gevra het hoekom ek nodig het om te weet a+b=c. Kon op die stoep storieboeke lees. Meetkunde punt het gesorg dat ek deursleep.
Ek is moeilik met eretitels. Ons is almal een God se skepsels. Kwalifikasies dwing nie outomaties respek af nie. Die ambagsman wat sy ervaring met bloedsweet verkry het is dikwels op ewemensvlak strate meer verdienstelik om respekte te ontvang, as die erg-gegradueerde wat sy ereetitel opeis! Agfokkietog en dan die mevrou wat dokter of dominee se titel byvat. Bleh! Skaars matriek gehaal…
Kalil Gibran skryf so mooi dat ons elkeen soos individuele bome aan ‘n rivieroewer staan. Elkeen uniek, maar ons staan vas op dieselfde oewer, ons wortels ineen opsoek na die selfde water, ons blare ademend aan dieselfde lug. Saam, maar apart. Ons sielewerk ons hooftaak op hierdie aarde. Dan al die ander goed soos daaglikse brood, en so aan ensovoorts.
Ek is gek na sy raad vir liefdesverhoudings:
“Let there be spaces in your togetherness, And let the winds of the heavens dance between you. Love one another but make not a bond of love: Let it rather be a moving sea between the shores of your souls. Fill each other’s cup but drink not from one cup. Give one another of your bread but eat not from the same loaf. Sing and dance together and be joyous, but let each one of you be alone, Even as the strings of a lute are alone though they quiver with the same music. Give your hearts, but not into each other’s keeping. For only the hand of Life can contain your hearts. And stand together, yet not too near together: For the pillars of the temple stand apart, And the oak tree and the cypress grow not in each other’s shadow.” ― Kahlil Gibran, The Prophet
Die pers stasie kuier vanoggend met ‘n motiveerder, Kate Emmerson. Sy reken klein treetjies is ook ‘n begin. Al pak jy net jou bedkassie reg, dis ‘n begin om van bagasie en apies en al daai kakkies ontslae te raak. Sy haal ook ‘n ander motiveerder aan, en ek het blonder as blonde oomblik.
Het nie met volle aandag geluister nie. Ek kyk innie spieël en ek sien net ‘n raaisel. “Stop flapping and ride your thermals. Flip, ek kan nie kop of stert uitmaak wat sy bedoel nie. Ek is redelik ingelig…en heeldag mor ek met myself oor hoekom ek dan nou nie verstaan wat sy bedoel het nie.
Ek sien net hierdie ou wat sy warm onnies moet uitry…maar hoe? Bloots op ‘n perd? En hy maak soos daai outydse dansers (Flappers) uit die Gatsby tyd? Nee,genade – wat het Martin en Tumi verstaan – of het hulle ooit? Hulle het dit so agterna gesê…
Wel nuuskierige ek besluit om te soek wat bedoel word met “Stop flapping and ride your thermals.” Dis toe nou heel voëls van anner vere wat dié mee te make het, nie onderklere nie….Bwahahaha!
Dis die lug se “thermals” en die voëls wat so sonder vlerkklap daar kansweef – vry en hoog!
Ek kan nie ophou lag nie….
Jy plas nie soos ‘n pikkewyn rond nie, nee, jy vang die bries en vlieg soos ‘n arend…
Die vrou het die wyse woorde geleen by De Witt Jones. Hy verduidelik dat mens soms op die rand van die afgrond jou sprong moet waag, al kan jy nie die wind lees nie. Jy moet glo en vertrou en dan alleen kom daai vry sweef van sukses en die wete dat jy presies doen wat jy moet.
Ag, “Sweef soos ‘n arend” sou dadelik vir my die regte beeld voor oë gebring het, nou sit ek met die ou in sy warm onnies bloots op ‘n perd of esel….hehe.
Man, as jy iemand se vooropgestelde verwagtinge die nek inslaan, dit laaik ek kwaai. Veral as jy berug is as ‘n kort van draad helleveeg en die emosionele etiket lankal op jou rug vasgewerk is.
Jy weet dat hy of sy verwag om met ‘n woedende woordevloed die kop gewas gaan word of met snot en trane van teleurstelling begroet gaan word. Hulle klee daardie olifant in die kamer met skreiende kleure, jy kan dit nimmer miskyk.
By die weersiens is jy egter die vriendelikheid en welsprekendheid van self. Ag man, my binnekant kry lekker. Punt. Jy los die olifant in die kamer, maak of hy van glas gemaak is, en jy weet die ander ou het al elke haartjie op die olifant se stert getel, weet van die ingroei toonnael op die voorpoot links. Jy gaan aan of daar absoluut niks is nie.
Dit kos hare op die tande om daardie Bybel teks uit te voer, daai ander wang een en ook die een van die hete kole op jou teenstander se hoof. Ek moet hard aan my wangvleise kou en aanmekaar vir kalmte en krag bid en ook om nie my te vreeslik te verlekker nie.
Dis groot dissipline as jy deur genade dit regkry om mense met jou reaksie op seerkry, woede en ongelukkigheid te verras deur met vredigheid en kalmte van gees die weersiens na ‘n insident te hanteer. Hulle ongemak en ongeloof is tasbaar. Hoe vrediger, hoe lekkerder staan daai olifant en herkou dat die spoeg so spat. Die dissipline is om nie hardop te sê: “Het jou katvis” of “lekker ou blindesambok” nie.
Die kuns is om eenvoudig aan te beweeg. Te aanvaar dat jy nie die askies sal kry wat jou toekom nie. Die erkenning dat hulle rêrig dom soos grond opgetree het, dat hulle ekheid hulle niks in die sak gebring het nie – verwag dit bloot net nie, dan kan dit jou minder skeel. Dis hulle wat maar verder moet wonder en skigtig wees.
Ek en my varsity kammie klim eendag (dis doer ver terug in 1977) daar by Kerkplein af om plate en seep en so aan by Dions en Clicks te gaan koop. Ek was die vrygees hippie met los rokke en Liewe Jesus plakkies, sy met die donkerbruin romp, geruite bloes en onderrok en netjiese skoeisel.
Dié dag stap ons nog so, toe skiet haar onderrok se rek. Sy struikel effe toe die lap om haar enkels te ruste kom.
“Wat nou,'” vra sy benoud.
“Stap uit hom uit asof dit nie joune is nie, moenie eers terug kyk nie,” antwoord ek so in die stap.
Sy het.
Ons twee het daardie dag geleer dat as iets breek, is dit maar so. Stap aan.
Daai les help ook baie as jy vergelding wil uitdeel vir onregte. Stap liewer weg. Die ding is gebreek, optel en lap gaan nie help nie.
Waak ook daarteen om die olifant nooit te voer nie – hy verdwyn na so ruk, of verkas saam met die persoon ver weg, uit jou spasie. Jy dink ou koeie uit die sloot stink. Jo, ‘n olifant se klank was moeilik uit.
Onthou om vergifnis vir jou eie sondes te vra. Dis hoe jy jou siel gesond hou. Ek probeer.
Ek laaik om so lukraak goed raak te lees of te sien. Soos hierdie mooi van ‘n skilder wie ek nog nie voorheen raakgeloop het nie. Wat ‘n lekker ontdekking!
Die skildery laat my gedagtes oral heen galop:
Ek sien ouer ekke wat vir jonger ekke vertel ons het oukei uitgedraai. Dat kleintyd se seer net groeipyne was…
Dan as weer so kyk, sien ek vriendinne wat saam die pad loop.
Dan weer, my wonderlike verhouding wat ek en my skoonma Biebs gehad het. Ek aan flarde oor my selfmoord-ma, en sy, ma van vier seuns. Ons het saam geloop, en was geseën soos Naomi en Rut.
Dan weer, sien ek my Bab wie se hand styf in myne bly. Soms as ek swaar dae het, lei sy my, dan weer ander dae is ek die leier en sy volg…
Die skildery getiteld ‘Mystical Conversation’ circa1896 praat met my binneste. Die skilder is Odilon Redon.
Ek het hieronder ‘n stuk oor sy werke gespoeg en geplak van die Wikipedia. Die skilder het die wens uitgespreek dat sy werk moes toon dat lig oor donker seëvier.
As ene wat Bloubekruip alewig ‘n ruk aan sy wurgketting moet gee, en dit goed leer doen het, reken ek dis hoekom dié kuns met my praat.
Kyk saam…
“Those were the pictures bearing the signature: Odilon Redon. They held, between their gold-edged frames of unpolished pearwood, undreamed-of images: a Merovingian-type head, resting upon a cup; a bearded man, reminiscent both of a Buddhist priest and a public orator, touching an enormous cannon-ball with his finger; a spider with a human face lodged in the centre of its body. Then there were charcoal sketches which delved even deeper into the terrors of fever-ridden dreams. Here, on an enormous die, a melancholy eyelid winked; over there stretched dry and arid landscapes, calcinated plains, heaving and quaking ground, where volcanos erupted into rebellious clouds, under foul and murky skies; sometimes the subjects seemed to have been taken from the nightmarish dreams of science, and hark back to prehistoric times; monstrous flora bloomed on the rocks; everywhere, in among the erratic blocks and glacial mud, were figures whose simian appearance—heavy jawbone, protruding brows, receding forehead, and flattened skull top—recalled the ancestral head, the head of the first Quaternary Period, the head of man when he was still fructivorous and without speech, the contemporary of the mammoth, of the rhinoceros with septate nostrils, and of the giant bear. These drawings defied classification; unheeding, for the most part, of the limitations of painting, they ushered in a very special type of the fantastic, one born of sickness and delirium.”[15]
The art historian Michael Gibson says that Redon began to want his works, even the ones darker in color and subject matter, to portray “the triumph of light over darkness.“[16]
Redon described his work as ambiguous and undefinable: “My drawings inspire, and are not to be defined. They place us, as does music, in the ambiguous realm of the undetermined.”[17]
In die land Misgund gaan dit maar rof. Almal sukkel om kop bo water te hou. Daar is maar soveel koek om te eet, en die bakker se standaarde het so gedaal dat die koek maar al hoe skrapser raak.
Daar bly ‘n gawe man in die land. Hy is so bietjie anders as die deursnit Misgunner. Hy glo dat as jy die hele koek vir jouself hou, gaan een van twee dinge gebeur:
Jy gaan te veel koek vreet en dan braak jy as gevolg van jou vraatsug
Die koek gaan sleg word omdat jy te lank neem om die koek op te eet
Die man, genaamd Mededeelsaam, het nie omgegee dat klomp Misgunners van die koek waarvan hy die meeste gehou het, ook wou eet nie. Elkeen sou darem nog ‘n billike snytjie eet.
Maar hy het hom misgis met die etos van Misgund. Iemand wil altyd meer as die ander ou hê, maak nie saak wat of wie in die slag bly nie. Maak nie saak dat Mededeelsaam met sy omgee hart menige Misgunner in nood bygestaan het nie. Dit beteken net mooi niks.
Die rasegte Misgunner kan net oor homself kommer. Die Midas apteek was permanent uitverkoop aan “Ek wil allles hê-tinktuur.” Die tinktuur het mense nogal grootkop gemaak. Prins Misgun die Derde was verslaaf hieraan. Hy het vinnig vergeet hoe Mededeelsaam sy snytjie koek met hom gedeel het toe die nood hoog was. Bogger gevolge, te duiwel met die hemp, baadjie, toekomsdrome wat hy metterwyl ook Mededeelsaam ontneem, wil hy sommer toe op ‘n dag Mededeelsaam se stoel ook hê. **
Mededeelsaam se hart is gebreek, en hy het maar emigreer na binne. So eenkant die vegtery van die mense in sy land gadegeslaan. Eendag sal niks hiervan saak maak nie, het hy homself getroos. Maar sy gesin se honger oë en vrae was bitter wonde om te dra.
Moedeloos sit Mededeelsaam een goeie dag onder ‘n boom en ‘n man kom verby.
“Mededeelsaam, wat sit jy so, het jy nie werk nie?”
“Nee, ek het nie meer werk nie. Prins Misgund die derde het alles by my weggevat. Ek het nie eers meer ‘n stoel nie,” antwoord Mededeelsaam mismoedig.
“Kom ek vertel jou ‘n geheim. Daar is ‘n nuwe land, jy is ‘n geskite kandidaat. Bring jou geliefdes en kom saam met my,” nooi die vreemdeling.
“Moet ek iets pak, daar is nie veel nie?”
“Nee wat, los alles net so hier. Daar is oorvloed van alles wat jy en jou geliefdes nodig sal hê,” vertel die man vir Mededeelsaam.
Tipies, vra Mededeelsaam:”Kyk, hoe gaan dit hier in Misgund, moet ons hulle nie ook vertel nie? Miskien sal die vegtery ophou.”
“Nee wat, hulle is lankal ingelig, maar weier om sonder al hulle besittings saam te kom, los hulle maar,” sê die man met ‘n hartseer trek.
Mededeelsaam en sy gesin vetrek die nag sommer al na die nuwe land.
Gou is hulle gevestig en gelukkig.
Een goeie dag is daar ‘n geraas by die hekke van die nuwe land. Dis Prins Misgund die derde. Hy is verheug om Mededeelsaam te sien: “Mededeelsaam, maak vir my oop! Kyk ek het al jou goed saam met myne gebring, ek wil dit terug gee. Ek wil saam met julle kom bly…”
Mededeelsaam trek sy skouers op: “Ek het nie die heksleutel nie…”
**Dr. Elsje Buchner van die NG Kerk La Rochelle, Oakglen, Belville het raakgepiets met die oordenking en my op die storie se spoor gesit. Vroegoggendgedagte 16 Oktober 2017
Kunswerk op die foto: John Baldessari, “Tincture of a Person Who Wants Everything,” Mixed Media, 1996. Courtesy Jancar Gallery.
Hester se lê-jou-eier uitdaging pak ek met ‘n ompad aan.
Ek het as kind van ‘n Ramblin’ man, wie elke twee jaar ‘n kriewel gekry het, gou geleer dat groot tjommies maak lei net tot seer, tranerige vaarwel wanneer ons vir die hoeveelste keer moet trek. Ook is baie skooljare in die koshuis of buite die dorp saam met Oupa en Ouma spandeer. My kringe het altyd klein gebly. As ek die dag vriende maak – dan is dit soos met my brakke – vir laaaank!
My koshuis kamermaat en ek het vir die eerste ses weke op universiteit nie ‘n woord met mekaar gepraat nie. Ek was obsessief kompulsief netjies; sy het ‘n veer gevoel oor bed opmaak. Ek het wasgoedwas gehaat en het elke ses weke met tasse vuil klere trein gevat huistoe. Tot een naweek, toe maak ek kamer skoon en sy was en stryk.
Ons vriendskap is vandag steeds eerlik en opreg en dikker as bloed. Ons weet alles van mekaar en hou nog steeds van mekaar. Daar is ook oral in die land wonderlike vroue wat ek bevoorreg is om te kan sê dat, al sien ons mekaar nie elke dag nie, is elke wedersiens soomloos, asof ons nooit oor tyd en afstand geskei is nie. Ek tel hulle op my een hand.
My Rots het oor jare gesorg dat die verhuis uit bekende omgewings darem stop. Ons woon al meer as dertig jaar in die Noorde van ons land. Ons verhuis nogal so nou en dan in die omgewing – dit hou my treklus, wat ek van my pa geërf het, in toom. Hy het egter ook swaar, want as die onrus groot raak , skuif ek meubels.
Maar terug by die eier-lê.
Vir baie jare was ons ‘n deel van ‘n speelgroepie. My man die nar en baasbraaier. Ekke – was die ensiklopedie vir die kinders en te ernstig vir die vroue. Ons was die ouer mense in die groepie. Toe ons eie kind nog skoolgaande was, was die verskille nie so ooglopend nie. Ons is maar gewone mense. Genoeg is ons mee tevrede. Te veel oorweldig ons.
Die speelgroepie se krose raak groot, hulle besighede ook. Ons behoeftes het net te veel begin verskil. Metterwyl kom jy agter dat jy so liggies na die kant toe geskuif word. Dan skielik kom jy agter die vriendskap is ‘n eenrigtingstraat en net jou spore is daar getrap.
As die pennie val en jy kliek hier hoort ek nie meer nie, dan is dit nou maar so. Jy laat los. Jy bel minder, jy wys op die nippertjie afsprake af. Tot alles net op ‘n dag verby is. Dis ‘n seer rouproses, en mens kyk maar hard in jou binneste en probeer voor jou eie deur vee. Tot jy eendag besef dis verskille aan waardes en lewensuitkyk wat die einde van jarelange vriendskap meegebring het. Dit was tyd.
Ek persoonlik hou van die seisoene allegorie – daar is vriende vir sekere seisoene, party lank, party kort, party vlak, party sielsgenote. Sommige vreeslike lesse. Rod McKuen skryf en sing so mooi: We had joy we had fun……
Die volgende eier wil ek lê oor die uitsuigers van jou emosies, jou tyd, jou goedheid. Die laat los ek soos ‘n warm patat. Die suurstofdiewe, jammergatte en projekteerders – dieselle. Mense, van familie tot kennisse, met issues en bagasie maak my baie bang. Ek bly net weg.
Hoekom? Want my eie goete en goggas het my moeilike geselskap gemaak vir baie jare. Maar ek het my strooi hanteer en verwerk. Askies gesê waar ek moes. As ek kan, kan ander ook. So my nonsensmeter is gebreek – ek kan nie. Een kans het jy, dan is dit kismet.
Ons is besonder bevoorreg om kinners van ander ouers ook intiem in ons lewe betrokke te hê, en lief te kan hê. Vir hulle leef ons ten voorbeeld en is rasieleiers op elke tree van hulle lewenspad. Ek skryf hier vir elkeen van julle, leer uit my foute.
My honde is die enigste lojale wesens wat ek ken. Ek het ‘n beste vriend in my Rots en ook my eie kind. Dis ‘n voorreg om so spesiale verhouuding met jou eie kind op gelyke vlak en as ewe-mens te kan hê. Luuks.
Kapow! Ek kan nie verder eier-lê nie!
Want vanoggend….
Ons liewe Vader het deur Stephan Joubert se Bybeldagboek vanoggend my lekker geblindesambok oor hoe met suurstofdiewe gemaak moet word.
Rots lees uit Galasiërs 6 DB:
Help mekaar
1My broers en susters, as ander gelowiges aan die een of ander sonde toegee, moet julle wat julle deur die Gees laat lei, hulle dadelik reghelp. Bring hulle terug op die regte pad sonder om hulle te veroordeel. Tree vol deernis op. Maar pas op sodat julle self nie voor die sonde swig nie.
2Sien raak wanneer ander gelowiges swaarkry en help hulle. Tel hulle probleme op julle skouers en dra dit vir hulle. So doen julle presies wat Christus van julle verwag. Dit is immers sy wet dat julle mekaar moet liefhê.
3As julle dink dat julle te belangrik is om vir ander mense om te gee, begryp julle net mooi niks van die evangelie nie. 4Gaan kyk ’n slag goed na julle eie lewe. Wees tevrede met die goeie dinge wat God in julle lewe tot stand gebring het sonder om julle gedurig met ander gelowiges te vergelyk. 5Op die ou end sal julle slegs oor julle eie lewe aan God moet rekenskap gee.
6Julle moenie daardie mense afskeep wat julle leer waaroor dit in God se Woord gaan nie. Nee, wees goed vir hulle en sorg vir hulle.
7Moenie julleself bedrieg nie. God laat nie toe dat iemand met Hom spot nie. Dit wat jy plant, sal jy ook oes. 8As jy jou lewe gaan inplant op die terrein van die sonde, sal jy die dood as oes ontvang. Aan die ander kant, as jy jou lewe inplant op die terrein van die Heilige Gees, sal jy die ewige lewe as oes van Hom ontvang.
9Kom ons hou aan om goed te doen. Dit is presies wat die Here wil hê. Dan sal ons op die regte tyd ons oes van Hom ontvang. 10Terwyl ons nog tyd oorhet, moet ons elke geleentheid benut om goed te doen aan almal wat op ons pad kom, maar veral aan ons broers en susters in die Here. Hulle is ons bloedfamilie.
Sela.
Gaan heen en wees ‘n goeie rasieleier vir die eendjies in jou dam!
Ns. Behalwe dat die Gees ons lei, het jy ook gesonde verstand gekry om te weet wanneer iets vir jou sleg is, selfs vriendskappe. Hier is sobere raad:
Om die inskrywings van verskillende bloggers in Lê-Jou-Eier te geniet of om self ‘n eier te kom lê wat ons kan uitbroei en grootmaak, klik op die volgende InLinkz skakel:
Vir die reëls van hierdie eier-boerdery, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposte Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
Spraak-, taal- en gehoorterapeut. Kamma-digter. Lewenslange student. Reisiger. Liefhebber van woorde, musiek en Afrika. Deur Genade gered en deur Liefde vrygespreek.
