Selfkennis

Seerkrygeheime maak siek

/ lekkervurig / 26 Kommentaar

Ons kyk NCIS, met Goth Abbey en die fraaie hardgebakte, maar groothartige, Eddie Bishop. ‘n Kollega met ‘n alkoholprobleem wroeg vreeslik, en Eddie sê wys: “We are as sick as our secrets.”  Ek beleef ‘n onthou-die-woorde-oomblik, sonder skryfgoed byderhand.

Una vertel sy kry ook sulke woorde oomblikke, as sy ‘n gunsteling tv-program kyk. Ek het gewoonlik ‘n pen en notaboek naby, of my foon of tablet byderhand. Verder verpes ek notas op hande, arm en so. Toe ons nog sonder plooie was, het Rots dikwles tuisgekom met sy bobeen vol griffels. Selfone was toe nog nie slim nie. Hy moes skrop om die tydelike tatoes van hom afgeskrop te kry.

Voor ek die spoor van my relaas verloor, ek het net ‘n pen, so my handpalm is waar ek onthou skryf: “We are as sick as our secrets.”

Ek soek die aanhaling vanoggend op op en lees dat dit deel is van die sogenaamde 12-stappe van Alkoholiste Anoniem. Die bedoeling daaragter is,  dat indien jy nie die trauma wat tot die verslawing gelei het as deel van jou genesing hanteer en erken nie, met ander woorde, jy rep niks oor die kindertyd se einas nie, maar wil jou verslawing aan drank erken, dit nie sal duld nie. Die hele sweer moet oopgesteek word, die hele mens se seer moet na vore kom – net dan kan daar genesing kom.

Ek reken die waarheid is op baie meer as verslawing van toepassing. Heel dikwels steek ons die seer wat ander se woorde maak diep agter in ‘n hoekie weg. Ons wys nie hoe seer dit maak nie, en dag vir dag kry daai seer kleintjies en die bloubekruip kry die spul beet, en voor jy jou oë uitvee is jy ‘n gemoedsbekakpilletjie-op-herhaling mens. Skielik is jy nie jou beste self nie.

So, die verbaal mishandelde, die geboeliede, die vertrapte moet moed skep en sê genoeg is genoeg. Staan op en laat die persoon weet jy is nie hulle projeksie en eie issues se slaansak nie. “Push back” is vir my ‘n mooi aksie. Ek sien iemand regop staan, die boelie in die oë kyk en sê “ek is nie meer die slagoffer nie, skaam jou, jou boelie.” Dis sekerlik hoe die #MeToo – vroue hulself bemagtig het.

John-Manuel Andriote skryf so raak: “It’s a powerful move to break the silence, shatter the secrecy, and expose abusive words and behavior rather than let them fester within you and undermine your self-esteem.  It’s also powerfully healing and a mark of resilience, which after all has everything to do with which version of our story we tell ourselves. Is it the version in which we are the hero, the one who survives and thrives in spite of abuse and insult by powerfully exposing them? Or is it the version in which the victim is warped by the shameful behavior of another person who is unable to conduct him/herself in a manner befitting a functional, rational adult?”

Is ons geheime, die woorde ongesê, die stiltes die oorsaak van ons ongesteldheid. Ons depressie, aggressie, ons seer en ongeduld? Is ons wêreld en soveel mense so stukkend omdat die waarheid versteek word? Omdat ons nie die held van ons eie storie is nie?

https://www.psychologytoday.com/us/blog/stonewall-strong/201803/youre-only-sick-your-secrets

Belydenis

/ lekkervurig / 20 Kommentaar

towel1

Ek het al sedert kleintyd Sondagaandonrus. Reken dit het maar met koshuisdae se groet van ma, pa, sus, die hond en huis en haard om op ‘n te hoë bed in ‘n slaapsaal met oop gange, kil koue en blinkgladde vloere te gaan oorleef en skool toe te gaan.

Ek kan onthou hoe ek in my koshuisbed gelê en verlang het na ma se middernag inloer om my snoes toe te trek en die kombers om my vas te druk. Ek onthou my verlang na my Teddy en my flits en storieboeke by die huis.

Op universiteit was Sondae terug na Pretoria met die melktrein, Maandag voordag na sleg slaap voordag soek na ‘n taxi om betyds by die koshuis uit te kom.

Die reste van seer en alleen Sondagaande lê soos koffiemoer onder in my siel. Dis daar en iewers op ‘n Sondag aand tussen wakker en slaap word dit steeds omgeroer. Ek trag gereeld met gemengde sukses om die gevoel en rusteloosheid te besweer. Lees, bid, blokraai, fliek, warm melk….soms werk dit ander kere nie.

Gisteroggend se Maandag begin helaas met daai ‘ek het tot 04h00 geswot en gou vir ‘n uur geslaap, maar ek moes liewer wakkerbly’ watte op die brein gevoel. Rots en Bab troos en voer vars boeretroos en bly onder die radar. Ek is opgetrek oor onnadenkende mense,selfsug, en sommer oor die nuus ook.

Sotlike mense met gelukpakkie lisensies in luukse motors wat nie ‘n snars omgee dat ons 15km per uur ry want daar is moerse goed in ‘n konvooi voor, laat my moer oorloop. Ek raas en wys vinger, tourette my gewipgeit verbaal uit.

“Ma, haal asem. Jy gaan tekere soos ‘n chiauau! Wag nee, ma is ‘n miniatuur Doberman,” lag Bab. Rots loer so skuins na my.

“Ja, en my naampie sal seker Adolfie wees,” kap ek terug.

Ons almal lag en ek wens vir oulaas die ou in die Ford wat links op die skouer van die pad klippers laat spat om net vorentoe in te druk ‘n spyker in sy wiele. Bab raas en sê mens wens nie ander ongeluk toe nie.

Ek byt op my tande en lees maar op die tablet wat my blogmaats skrywe. Gister was lank, en ons is sommer vroegaand soos soet kinners in die bed. Lekker geslaap.

Vanoggend met boekevat leer ons van stilbly en luister en ek word vreeslik hard met die blindesambok gewiks. Ek kry skaam en besluit befoeterde, blaffende Adolfie moet rerig waai.

Sal opreg my bes probeer om stiller te raak en te luister, want met al my raas en blaas en skel loop ek skatte mis. Ek druk toe summier my menoupause lappie in my mond. Rots het gesukkel om te bid met die groot glimlag op sy gesig.

In my soeke na leiding om Adolfie straat af te jaag. vind ek twintig redes tot stilte.

Ek het werk om te doen en vergifnis om af te bid.

 

Foto van NANCY DOUTHEY 

Sy het werklik ‘n handoek in haar mond gestop om te ervaar wat dit is om stil gemaak te wees… interessant. Lees self.

http://recreationdocumentation.blogspot.com/2008/04/catalysis-iv.html

 

 

Trap sag waar jy staan

/ lekkervurig / 10 Kommentaar

34506522_2115093135446808_1408007081264414720_n34556000_2115093208780134_7811291673031344128_n34509910_2115093742113414_3281263724614123520_n

My sussie deel vanoggend 39 foto’s van ‘n Vuisboekblad wat sy volg en sy post: “Sometimes it’s good to know where one is standing…”

Foto’s van mense wat hulle moderne hedendagse gang gaan – die man en sy hond, die ma en kind op die strand, die man wat die stoute winkel instap, se kiekies is met foto’s van dieselfde plek uit die voorjare en  oorlogjare gekombineer.

Daar waar die man met sy hond rustig loop en die natuur geniet, daar het vreesbevange mense in die Zeppelin grusaam dood gebrand. Op die strand waar die ma en haar kind speel, het derduisende manne hulle dood in wêreldoorloë tegemoet gedraf. Op dieselfde hoek waar die man die sekswinkel binnestap, het iemand jare gelede ‘n boek kom koop.

Die effek is fassinerend en tegelyk onthutsend. Kan jy jou indink as die spore van diegene wat voor jou in ‘n ruimte geleef het onuitwisbaar bly bestaan, soos ‘n weërkaasting of spieël? As jy kan sien wat voor jou in die ruimte afgespeel het?

Dink net as ons die eerste mense se voetspore,  Abraham se altaar, Jesus  aan die Kruis, die uitstorting van die Heilige gees en die wêreld wat ons voorafgegaan het soo in foto’s kon sien.

Ek glo in my hart ons sou ‘n bedagsame, meer sorgsaam met mekaar en die natuur om gegaan het.

Ons leef egter in ‘n onnadenkende, harde wêreld en die moderne mens is arrogant, met geen gedagte aan wat ons bestaan vooruitgegaan en moontlik gemaak  het nie.

Ek kry saam met Rots en Bab ook so ‘n foto  in die Bybel. Ons is almal familie – deur eeue heen danksy Jesus – Sy liefde is oral in ons verlede, hede en toekoms te bespeur. Sy handewerk is immers die spasies wat ons beset, oral waar ons gaan.

Gal3:28Omdat julle aan Christus behoort, is julle nou ook deel van sy nuwe familie. Binne hierdie familie maak dit glad nie saak aan watter volk jy behoort nie. Of wat jou status of jou geslag is nie. Hier gaan dit nie daaroor of jy ’n Jood of ’n Griek is nie, en of jy ’n slaaf of ’n baas is nie, en of jy ’n man of ’n vrou is nie. Binne sy familie is almal gelyk. Almal hier binne is nou soos een nuwe mens in Christus Jesus.
29Julle wat deel is van Christus se familie is natuurlik ook lede van Abraham se nageslag. Daarom geld al die beloftes wat God aan hom gemaak het ook vir julle. (DB)

 

Dit is goed om te weet waar jy staan. Trap saggies, jy loop op ander se skouers en geskiedenis.

Skryf-safari: Skryf ‘n feeverhaal : ‘n Gewone lewe se sprokie

/ lekkervurig / 28 Kommentaar

k6p7Qc

Daar was eendag ‘n dogtertjie. Sy was almal se hart se punt en sy was baie lief vir lees. Sommer gou was dit nie meer nodig vir haar Pappa en Mamma om vir haar stories te lees nie. Sy het dit vreeslik geniet om laat, lank na almal in die huis reeds geslaap het, sklempies met die flits onder die kombers te lees en dan die volgend oggend vaak-vaak deurgaan.

Haar wêreld was veilig en geborge en selfs haar oujongnooi groottante was lief. Sy het niks kortgekom nie. Na so paar jaar as enigste kind, is daar ‘n baba sussie gebore. Die wêreld het skielik nie net meer om Oudste se sit en staan gewentel nie. In haar hartjie het sulke klein krakies begin vorm. Een se naam was jaloesie, die ander alleenheid. Die baba-sussie was baie sieklik en Mamma en kleintjie moes dikwels weg na die hospitaal. Dan is Oudste maar na ouma of peetma se huis verpak.

Op sesjarig ouderdom het nog ‘n nuwe krakie het in Oudste se hart gevorm. Verwerping. Sien, Oudste moes koshuis toe. ‘n Bang kindjie in die koue koshuis, te klein om self haar bed op te maak, slegte kos en ‘n hartjie ineengekrimp van verlange na haar mamma en ouma en peetma se huise.  Die vreemdheid het gewyk en oudste het gou aan die koshuislewe gewoond geraak. Daar was darem ‘n biblioteek by die skool, kinderkrans en maats van haar eie ouderdom.

Maar Oudste se pappa was ‘n swerwer. Soos die jare verbygegaan het, het Oudste geleer om nie te innig vriendskappe te smee nie. Afskeid elke kort-kort was net te seer. Hulle het bykans elke tweede jaar na ‘n nuwe plek verhuis.

Toe Oudste in matriek is, gaan haar pappa dood. Haar mamma se hart is gebreek en sterf kort daarna. Sy het gedink die wêreld is ‘n wrede plek en haar hart toegeskulp, soveel so dat mense haar as hovaardig beskou het.

‘n Gladdegiel het haar egter verlei en na ‘n kortdstondige huwelik wat om al die verkeerde redes voltrek is, het Oudste alleen en gekneus weer haar staning in die wêreld probeer maak. Op haar eie.

Tot een goeie dag, waar sy maar met haar elke dag se bestaan besig was, verskyn hy! Haar siel se maat. Haar beste vriend. En die beloftes in die Bybel word vir haar waar.

”…soos die man sy vader en moeder verlaat en sy vrou aankleef, sal hulle een vlees wees. (Genesis 2:24, en herhaal in Matt 19:5; Mark 10:8; Efes 5:31) 

En Prediker:“Twee is beter as een, want hulle het ’n goeie beloning vir hulle harde werk, 10want as hulle val, sal die een sy maat optel, maar wee die een wat alleen is wanneer hy val, want daar is niemand om hom op te tel nie. 11Meer nog, as twee bymekaar slaap, sal hulle warm kry, maar hoe kan een alleen warm wees? 12As een te sterk is vir hom, sal twee hom weerstaan en ’n driedubbele tou word nie gou gebreek nie.”

Gou is daar ‘n troue en ‘n paar jaar later word die fraaiste dogtertjie gebore.

Die einde

Naskrif:

Oudste en haar Rots en haar Bab leef al lank en gelukkig saam. Die tyd vir Bab se sprokie is nou aan’t kome.

Oudste kan vir Bab verseker dat sprokies nie altyd vlot verloop nie, maar as mens bly glo, kan die sprokie jou verras.   Jy kry nie nooodwendig die sprokieseinde wat jy wil hê of waaroor jy droom nie, maar dikwels is dit nie ‘n slegte ding nie.

Wat Oudste ook weet is dat geluk kan kom en gaan. In oomblikke, oogwinke kan alles verander.  Ware geluk lê egter nie in oomblikke nie. Nee, ware geluk ontstaan uit herhaaldelike keuses wat jou in jou leeftyd maak. 

Lees hoe mooi skrywe Stephanie Dowrick: “Happiness can come in a single moment. And in a single moment it can go again. But a single moment does not create it. Happiness is created through countless choices made and then made again throughout a lifetime. You are its host as well as its guest. You give it form, shape, individuality, texture, tone. And what it allows you to give can change your world. Happiness can be stillness. But it isn’t still. It wraps, enchants, heals, consoles, soothes, delights, calms, inspires and connects. It is on your face and in your body. It is in your life and being.”

 Oudste is steeds passievol oor lees en woorde. Bab ook. Wat ‘n seën.

_________________________________________________________________________________________

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:

http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=779975

Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).

 

Epiese lewenslied al word jy karnuffel

/ lekkervurig / 4 Kommentaar

Wat maak jy as jou asem opraak en jou moeg se moeg se moeg met jou ploeg. Wat maak jy as jy nie meer kan of wil nie? Jy raak stil en sit jou moeg en seer voor God se voete neer, en sing jou lewenslied voor Hom uit. Soos Job.

Job van Hoofstuk 1 in die Bybelboek is reeds platgeslaan, maar uit sy mond kom net lof. Ek sit altyd, wanneer my asem opraak en ek wraggies nie meer weet nie, maak my oë toe om Job hier in die eerste hoofstuk op te roep. Want hy het lank voor my diepe trauma beleef en oorleef.

Hy het gesê: “Toe ek gebore is, het ek met niks in hierdie wêreld ingekom nie. As ek uit hierdie wêreld uitgaan, sal ek weer sonder enigiets weggaan. Wat ek het, het die Here vir my gegee. Die Here het dit ook weer weggevat. Die Here moet geprys word!”Job 1:21DB

Vanoggend beskryf Stephan Joubert Job se lewe as ‘n lewenslied van epiese proporsies al is hy gekarnuffel deur die lewe.

Iemand het met my skoonma se dood vir my gesê sy admireer ons gesin, want midde-in on seer sing ons soos die Australiese thornbird. Die legende is dat wanneer dir voëltjie, prooi van wat ons as ‘n laksman ken, deur ‘n doring deurboor, sterwend, aan ‘n tak hang, die thornbird sy mooiste lied fluit. Sjoe.Ons het nie so gevoel nie, maar wat die vrou gesien het was dat al was ‘n swaar verlies, ons ma se geloofsvoorbeeld en lewe het ons genoop om in lof en liefde deur die swaar te werk. God se genade was ons steun om ons beste in ons swaartste tyd te wees.

Job het sy geloof in God nie een oomblik laat weifel nie. Van Hoofstuk 1 tot 42 is daar uit alle oorde – sy vrou, sy vriende en selfs sy eie gemoed – aangepor om sy geloof te verloën. Job se geduld en geloof het gewen. Lof deur seer en pyn en twyfel. Kyk net hoe eindig Job se lewenslied.

“…Die Here het gesorg dat dit baie beter met Job gegaan het in die tweede deel van sy lewe as in die begin. Hy het nou sommer baie vee gehad. Daar was 14 000 skape, 6 000 kamele, 1 000 spanne osse en 1 000 donkies.” Job 42:12 DB

Want ons God is groot en goed en wys en vir altyd. Kom ons sing ook epiese lewensliedere tot Sy eer deur Jesus se liefde in hierdie wêreld vir mekaar te wees. Met Job se geduld en die wete dat Jesus vir ons die ewigheid gewen het. Job het nie daardie voorreg gehad nie.
Kuns: Hanlie Kotze

Geneties gedug

/ lekkervurig / 22 Kommentaar

Umberto Boccioni se skildery herinner my aan die sterk vroue op wie se skouers ek my lewe vierkant in die oë kan kyk. Gedugte vroue.

My oumas aan moederskant en hulle ma’s was formidabel. My Oumagroot du Toit was ‘n vroedvrou op Heidelberg, en later as weduwee, het sy  op Naboomspruit haar kinders versorg. Daar staan vandag nog skaduryke bome wat sy en haar kroos geplant het.

My Ouma Stomp wat as jong oorlog weduwee vier klein kinders gehad het om te versorg, se hande het vir niks verkeerd gestaan nie. Ek onthou dat daar altyd ‘n stuk naaldwerk in haar hande was. Daardie hande het daagliks brood geknie, klere gemaak en selfs die skoolbus bestuur om die pot te help aan die kook hou.

My geliefdes sê ek is baie kwaai, daarom stry hulle nie met my blognaam, Lekkervurig, nie. Ek besef dat my op-die-man-af-daar-is-nie-grys-nie-en-jou-woord-is-jou-eer-geaardheid geneties is, dat dit hulle ouwêreldse beginsels en krag so diep in my ingegrein is, dat hierdie deurmekaar en stukkende wêreld meestal vir my radeloos maak.

Die genetiese bou het lank voor die angloboereoorlog begin. Miljuisende vroue voor my wat as gevolg van mans se drang om reg te wees, en die daaropvolgende chaos byna enigiets wat na hulle kant gegooi word, moes oorleef. Armoede, oorloë, geweld, kyk maar hoe lyk die geskiedenis.

En ek stem nie heelhartig met Gloria Steinem wat sê: “Women may be the one group that grows more radical with age.”  Dit het nie met ons ouderdom te doen nie, ons is so gebore. Herman Gilomee beskrywe ons evas se aanmekaarsit  hier aan die suide van Afrika goed in Die Afrikaners Lees die uittrekkels oor Gedugte boervroue hier:

https://maroelamedia.co.za/afrikaans/boeke/boek-uittreksel-gedugte-boervroue/

Hier met my sestigs voor die deur besef ek dat my gene my na die radikale rat laat oorskakel, want ek mag. Dis my geboortereg. Ek gaan net nie nou my bra brand nie….

 

Water en olie oral

/ lekkervurig / 16 Kommentaar

water_spirit_by_rozen_guarde-d5ff8bo.jpg

Die gemors begin gisteraand toe Bab vir Heuningbostee vra. Die lekkerny voer ek altyd van Graaff-Reinet in, die bossie groei daar in die Ooskaap, party mense noem dit plaastee. Dis blare tee en moet in die keteltjie op die stoof gebrou word. Maak dit al so lank , ek dink nie eens baie nie, voer net die ritueel uit.  Maar gisteraand spoeg en spatter die kooksel deur die tuit en onder die deksel uit.

!#$%^& wat ‘n gemors, teewaer en blare wat soos bloed op ‘n moordtoneel oral inkruip en wegkruip.  Ek probeer op die rustige Sondagaand kalm bly en oordink die insident nie. Boggerops gebeur.

Vanmore op my nugtermaag is ek oudergewoonte besig om die laaste water uit die een houer na die ander oor te tap sodat ons by die waterwinkel kan gaan hervul vir die week…so wragtig, iets wat ek gereeld doen, gaan en word ‘n boggerop. Dis water oor die vrieskas, op die vloer, oor my voete.  Ek mompel binnesmonds vir my ma om te wyk, het al by bygelowiges gehoor dat dwaalgeeste soms jou herinner hulle is in die omgewing as water so mors en krane lek…

Rots met sy nekstut is al vandag drie weke aan die gang. Ons is halfpad deur fase een van 16 weke se herstel. Daar is bed wat skoon oorgetrek moet word, pa wat gehelp moet word om te stort, nekstut aan en af te haal, kossies vir die dag te berei, en so aan ensovoorts. Werk, werk, die rus is elders. So hardloop ek meeste oggende met die motor op vinnig gestel. Ek moet by die winkel ook aanmeld vir diens – dis mos hoe entrepreneurskap werk. Jy kies watter agtien uur jy werk…

Tussen alles deur bedink ek ‘n vinnige couscousslaai met oorskiethoenderflenters.  Ek gryp die lieflike bottel Muiskraal olyfolie en toe ek so weg van die rak stap voel ek hoe glip die prop los van die bottel. Een liter prima olyfolie oor my vloer. Dank die kosgode ek is nie Italiaans nie, dan het ek nou baie jare se ongeluk in die oë gestaar.

!@@#$$%%^U&, wat ‘n gemors. Die honde en Rots het gelukkig niks gesien nie, maar ongelukkig baie gehoor. Manlief en die brakke het nie kom ondersoek instel nie. ook maar goed so.

Nou lees ek op onder die nuwerwetse denke oor goete wat gebeur en kom af op “Spitirutal Law of reflection – wat aan jou binnekant aangaan word reflekteer aan jou buitekant. Daar sal tipes mense en situasies in jou lewe herhaal, tot jy jou les geleer het. Klaarblyklik het morsende water en  ander vloeistowwe  betrekking op ‘n emosionele blokkasie van ‘n aard. Omdat jy opkrop – nou loop alles letterlik uit krane en bottels om jou…

Ek moet bely, ek is moeg, effe getap aan energie van die emosionele en fisiese soort, maar ‘n blokkasie of ophoop van emosies, goeie fok nee. Ek is heeltemal te lief om te ontplof en klaar te kry. Emosionele bagasie is nie die moeite werd nie.

So geeste en refleksies, lesse vat julle paai en waai. Ek issie lus vir nonsens nie. Gaan kuier by die agies. Hule is links verby

fall-l

 

 

 

Hou links verby

/ lekkervurig / 8 Kommentaar

Ek lees flussies die volgende raak:”Min mense gee werklik om, die res is net agies.” Dis harde, waar woorde. Die geveinsde belangstelling as daar ‘n storie is, ken baie  van ons alte goed.

Egskeiding, dood, siekte, skade, affairs, geweld, ongelukke, jou lotto meevaller en veral Ta Rapie se erfgeld laat vergete mense blitsig jou nommer onthou en skielik weer in jou handel en wandel belangstel.  Langverlore kennise is skielik in kontak. Familie met wie jy ‘n eon gelede laas gesels het, onthou skielik hoe om jou in die hande te kry.

Ek het ook al  self aan eie bas ervaar hoe, as jy met ‘n projek of in ‘n beroep presteer, daar twee goed gebeur en agies van verskillende foramaat tree na vore.

  • Eerstens is daar mense wat soos ‘n mot na ‘n kers, jou naby wil wees. Jou sukses laat hulle goed voel. Jaag enigsins aan of tree uit die kollig, dan is die mense ook terug in die skadus. Weg. Jy dink jy kan op mense reken, dan staan jy maar bedremmeld eenkant op jou eie. Vra maar die beroemdes wat soos Icarus neergeslaan het…
  • Tweede ding wat gebeur is die besef dat hoë bome lekker koel wind kan vang. Dis lekker daar bo, maar ai toggie net jammer van die aanhoudende, brandende, louwarm gepie grondlangs. Rerig irriterend, daais wat net misgun, wat nie self die moed het om voor te loop en te lei nie. Hulle wat jou nie rerig eers ken nie, maar beter weet. Pffft.

In alle geval, mens word gelukkig met tyd wys en versigtig.  Die min mense wat werklik tel is immers kwaliteitmense en lief vir jou al weet hulle alles van jou. Vrinne en familie met wie jy soos ‘n klein Gideonsbende die lewe op die ondermaanse deurtrap.

Agies hou links verby.

Vir my handvol liefiemense – ek laaik julle kwaai, dankie. Julle is pasgemaak vir my.

27173975_1659769564045736_6310413155767720424_o

 

 

 

Bogger die brug

/ lekkervurig / 16 Kommentaar

26907123_10156279225881165_4570918290025142762_n

“Bou ‘n brug. Kom daar oor.”

Van die kakste raad wat ek al gekry het. Ek stem volmondig saam met Brené Brown. Ons is wat ons oorkom en ervaar. Daai ewige verwerk van die of daai slegte ervaring, en dan die vergeet daarvan, maak mens net meer broos en breekbaar. Nee man, al ons ervaringe – goed of sleg is deel van ons mondering. Dis die nerfaf dele op die knieg en geskifte kraag wat wys ons het gewaag om te lewe.

Ek hanteer enigeiets wat soos verwerping lyk of voel baie sleg. As Rots afkeurend begin moet en moenie, dan fok my brein links. Ek verloor my dun lagie opgevoede vernis soos blits. Kry so skaam oor die foutlyn.

Nou hy wat my Rots is is so rukkie gelede gesteel deur ‘n pyn in die nek. Die aanhoudende seer het hom van sy persoonlikheid – wat nogal sag van geaardheid is – beroof. In sy plek is ‘n bytende, redelose, vies ou. Ek weet nou hoe mense na 33 jaar hulle paai vat en waai. Die man wat ek liefhet is weg, en die nuwe ou en ek byt en blaf en knor. Tot die honde gee pad. Ons hantering van sy herstelproses is om die minste te sê ‘n fiasko, ‘n weghol bogger-op.  Daar is min medisyne wat help. Eetlepels geduld is nêrens te kry nie. Die apteker skud net sy kop. Dis nie in pille te kry nie.

Dis toe die bou ‘n brug raad weer oor my pad kom. Pffft.

Dank genade ek lees wonderlike goed raak. Onder andere dat al die mooiste tapiserieë maar oes lyk as jy hulle omdraai. Die afwerk en knope die is vernuftig aan die keersy weggebêre.  Ook is die treffendste weefsels, die met swart omlyning en skaduwee. As jy naby staan – sien jy die swart en gebrokenheid so maklik raak. Staan bietjie terug – dan sien jy hoe vol kleur en aksent jou prent goddelik geweef is.

Huidiglik is daar ‘n groot stuk skadu in my prentjie. Dis nie lekker nie, maar ek weet: weldra kom daar vrolike helder kleure aan die beurt. Sonskyn en skadu – dis die lewe. Ek gaan soos die laksman se prooi, my mooiste lied bly sing, al is dit eina.  Liewer soos die sonneblom my kop na die son draai en soos die Eet, Bid en Liefhê vrou, die uitnodiging aanvaar om uit die skadu te stap, na die vol sonskyn. As ek nie so maak nie, wen die skadu, en dis heeltemal ononderhandelbaar. Skadu en seer en skaafsels, die maak die sonskyn en goeie in my lewe net beter.

Ek gaan nie ‘n brug bou nie – ek gaan inspring en swem. Kom wat wil. En een van die dae is my eie manlief terug. Die stywenekgeit net ‘n proses wat ook sal verby.

Sela.