Na aanleiding van jong boer van Elliot in die Oos Kaap,wie vanweë die felle droogte selfmoord gepleeg het. ‘n Dag na sy dood, het dit begin reën
Ons ken die reëns van jou suster.
Sy werk sag en skugter.
O, sy laat ons dans!
Saam met haar sien ons vir alles kans!
Maar dorre, wrede jy? Vertel my asseblief,
Wat is dit wat jou so tot verwoesting grief?
Honger diere lê in die stof- net bene, uitgeteer.
Hulle oë blink nimmer weer.
Kiewiete kras kwaai
Maar hulle maak verniet lawaai,
Hul kleintjies lê bloot
onder die lewensmoeë bees se poot.
Droë mielies knars onder voet
Rooi stof warrel soos roet
Die dood ruik soet.
Die windpomp roer nie…
Daar is nie voer nie…
Ek kan nie so verder boer nie…
Niks gaan my keer.
Ek kies die geweer.
Nil vir my, tien vir jou.
Sal ek by Sy voete ooit jou wreedheid onthou?
Erna Maré ©
2017
Dis vrek hartseer. En ironies
LikeLike
Die brande en droog en hitte oral het my laat onthou
LikeLiked by 1 person
Mooi geskryf, dis so so hartseer. My hart huil vir ons boere
LikeLike
Ja, hulle staar veel,veel meer in die oë as net droogte, né.
LikeLike
Ja dis waar
LikeLike
Hartverskeurend hartseer.
LikeLiked by 1 person
Verskriklik
LikeLike
Erna, jou woorde dui op ń diepe insig. Dis so so hartseer.
LikeLiked by 1 person
Dis verskriklik hartseer. Pragtig geskryf.
LikeLike
Dankie Perdebytjie!
LikeLiked by 1 person