Ligvoets uit die onthouboks

 

My dogter van ‘n anner-mamma berispe my: “Ek hoop as Tannie weer blog is dit vroliker.”

Ek besef, mens kan maklik in ‘n gekerm en kla, teregwysing en prekerigheid verval. So ongesiens. So ek gaan dan nou my as ingesê beskou, en bietjie ligvoets hier op die lekkervurigeffêre tekere gaan.

Dis nog onthouboks stories, daar van die hospitium waar ek my beste jare geslyt het. Daar is rykes, armes, snobs en plebs, mooi en lelik – deur die ses kamertjies. As pasiënt of as familielid of vriend.

Die verpleegpersoneel, en ook die bestuurspan, het baie keer ons wangvleise moes deurbyt om nie histeries aan die lag te gaan nie. Ons moes menige kere ons lag sluk.

Daar is drie staaltjies wat ek goed onthou:

Die eerste het met vloekwoorde en fondsinsameling te make gehad. Ek was maar dun gevernis as dit by takt kom, en kon sommer gou op die fokkit-karretjie klim as ek my vererg het.

So ewe diplomaties kom vertel my liewe boekhouer kollega een oggend vir my die grappie van Mev Bez Valley en Mev Sandton wat saam in die kraaminrigting beland.

Dit gaan so: Mev Sandton lê daar met ‘n pels jakkie, in pêrels en diamante bedruip en vertel vir Mev Bez Valley dat sy al die pragtige goed gekry het by haar geliefde man om dankie te sê vir al die kindertjies gebaar. “That’s nice, that’s nice, that’s nice…” kom dit van Mev Bez Valley.

“Wat het jy gekry by jou man”,  vra Mev Sandton hovaardig.

“O, ‘n keurige taalgebruik kursus,” kom dit droogweg.

“Hoe so?”

“Nee, ek ek het geleer om te se ‘that’s nice’  in plaas van fokkit…”

Ek neem dit ter harte – dié wysheid wat met my gedeel is. Van daardie oomblik hoor jy oral in die gange, ‘that’s nice’. Daar word ook natuurlik baie gegiggel by die uitspreek van die woorde.

Ek onthou kort hierna ‘n vroeg-oggend personeelvergadering.  ‘n Bankbestuurder-omie stap sommer so in. Ons vra of ons kan help en hy verduidelik dat hy vir ‘n potjiekos-kompetisie wil inskryf namens ons mooi fasiliteit. Ons sê dankie. Hy vra so ewe dat ons dan nou asseblief vir hom die inskrywingsfooi en die geld vir die bestanddele moet gee. Voor ek my kon keer glip dit by my mond uit:”That’s nice.”

Die span verdwyn soos kokkerotte uit die vertrek en ek hoor net die geskater in die gange. Ek en Oom Bank bly alleen oor. Ek het maar verduidelik die vergadering was klaar, die dat die personeel verdwyn het, en nee-dankie gesê vir sy goedhartige offer. Toe sy kar se stoffies om die draai verdwyn het ek die span bymekaar geroep en vertel hoe gaaf hulle was met ‘n “that’s nice.” Ons het gelag dat trane rol daardie dag.

Die tweede groot lag gebeur toe ons weer ‘n provinsiale hospitaal pasiënt oorneem. Dis ‘n jongerige man, maar daar is omtrent nie plek aan sy lyf waar daar nie ‘n tatoeëermerk is nie. Hy is in ‘n koma, en die verpleegsters was besig om hom te bad en skoon aan te trek. Ons was in die kantoor besig met verslae.  Die suster aan diens kom die kantoor ingestorm. Sy is bloedrooi in die gesig, skoon kortasem.

Ons vra besorg of alles reg is. Sy kan amper nie ‘n woord uitkry nie.

“Julle wil nie glo nie, sy Watsenaam is ook getatoeëer!”

“Sy wat…?”

“Jy weet, man.”

Ons trek haar siel so bietjie uit.  “Wat sê dit,”  vra ons.

“Moeder…”

Ons moes buitentoe hol om nie die hospitaaltjie se dak te laat lig nie.

Ek kan nou nog nie glo nie. Sou sy liefde vir sy moeder gerek en gekrimp het???

My laaste lag met ‘n traan storie is van gewone mense, maar effe dun vernis. Klomp broers en suster en aanhangsels. Die moeder van die gesin lê op sterwe.

So kom die hele familie laat een Vrydagaand laaste respekte bewys. Ouma sy tyd is min. Familie dwaal oral in die gebou rond. Hier en daar hoor ons die begin van “As Ma sterf “-rusies. Ai, boedels bring maar die lelik in mense uit.

Nietemin, al die bloedbroers en susters is by Ouma in haar laaste minute. ‘n Swaer en skoonsuster het buite by die ambulans ingang, waar meeste voertuie parkeer is, gaan rook.

So, terwyl ons die familie in die laaste hartverskeurende oomblikke bystaan, hoor ons kort kort ‘n toeter. Sulke kort geluide, maar nogal aanhoudend Toet, toet, toettoetttttt, skel dit deur die geween.

Twee van die personeel stap buite toe, netnou is daar diewens of iets. Dit was toe of iets. Skoonsussie en swaer, stomend op die voorsitplek van ‘n motor! Ja, ek jok nie! So terwyl Ouma groet vir altyd, het die twee besluit om van naderby kennis te maak!

Fluit, fluit, my storie is uit.

Hoop jy smaail, Mielinda!